کارشناسان بهداشتی مرتب از مضرّات نور خورشید می گویند و توصیه اکید دارند مبنی بر استفاده از کرم های ضدآفتاب و ... تولیدکنندگان انواع کرم های ضدآفتاب هم از فرصت استفاده کرده و درباره مضرّات اشعه آفتاب اغراق ها می کنند.

چندی قبل رییس اداره بهداشت پرتوها در وزارت بهداشت را به دانشگاه دعوت کرده بودم تا برای کارکنان سخنرانی کند. سخنرانی ایشان خیلی قابل توجه و تأثیرگذار بود به نحوی که پس از جلسه برخی کارکان به ما می گفتند اداره بهداشت باید پیگیری کند فاصله بین سازمان مرکزی تا سلف سرویس مسقّف شود تا وقتی می خواهیم برای صرف ناهار برویم در معرض نور خورشید قرار نگیریم!

امروز در اخبار شنیدم بروز بیماری راشیتیسم در کودکان از سال 1997 تا کنون 5 برابر شده است و دلیل آن هم کاهش مواجهه با نور آفتاب به دلیل ترس از سرطان است.

قابل ذکر است عامل اصلی این بیماری، کمبود ویتامین D در بدن است و قرار گرفتن در معرض نور آفتاب هم در تأمین این ویتامین در بدن مؤثر است.

البته متخصصان می گویند: 10 دقیقه نور خورشید برای تامین ویتامین D بدن کافی است.

دوستی ضمن ارسال نظر خود، نوشته بود:"تا همین 50 سال پیش مردم همش زیر نور خورشید کار میکردن خیلیم سالمتر بودن." که لازم به ذکر است بر اثر تمدن صنعتی در عصر حاضر و ورود آلاینده ها به جو، لایه ازن سوراخ شده. این لایه از جو در برابر ورود اشعه ما وراءبنفش، زمین و اهلش را محافظت می کند که سوراخ شدن این لایه باعث شده این اشعه بیش از حد مجاز به زمین برسد که دریافت بیش از حد مجاز آن می تواند منجر به بروز سرطان پوست شود. پیمان کیوتو کشورهای صنعتی را ملزم به کاهش تولید گازهای گلخانه ای می کند ولی آمریکا که 25% این گازهای آلاینده را تولید می کند تا به حال از امضای این معاهده خودداری کرده است.

 به هر حال درباره مضرات نور آفتاب و ترویج استفاده از ضدآفتاب اغراق نباید کرد. خداوند متعال همه نعمت های خود را به قدر و اندازه در اختیار ما قرار داده، این انسان ها هستند که با ناسپاسی و کفران نعمت و با دید اومانیستی و اصالت سود، زمین و محیط زیست را به چشم ملک خود می بینند نه به چشم امانت و ودیعه الهی و با آن رفتاری سوداگرانه می کنند. لذا این کفران نعمت باعث شده نور آفتاب، این نعمت الهی در مواردی تبدیل به نقمت شود.

در نهایت می توان ضدآفتاب را از ساعت 10 صبح تا 4 بعد از ظهر تجویز کرد، نه بیش از آن. البته خدا می داند صدای مضرات انواع ضدآفتاب های شیمیایی کی در بیاید. لذا باید احتیاط کرد و تا حد امکان به جای استفاده از کرم ضدآفتاب، از انواع روش های محافظت فیزیکی دربرابر آفتاب(نظیر کلاه لبه دار، عینک آفتابی، لباس آستین بلند) استفاده کنیم که باز هم متأسفانه برخی متخصصان اغراق می کنند و تأکید می کنند که در کنار اینگونه محافظت ها باید از کرم ضدآفتاب هم حتماً استفاده کنید!!! گویا برخی پزشکان با کارتل هایی دارویی و تولیدکنندگان مواد آرایشی قرارداد دارند!

بررسی خطر امکان انتقال عفونت ایدز در اثر تماس های محیطی

در میان ایمیل هایی که افراد  معمولاً برای اطلاع رسانی و ذکر نکات جالب توجه به یکدیگر ارسال می کنند به ایمیلی بر می خوریم که برای تحذیر دیگران از خطر انتقال عفونت ایدز در اثر تماس های ناخواسته در اماکن عمومی به ذکر این داستان می پردازد: "چند وقت پیش در یک سالن سینما خانمی احساس کرد شئ نوک تیزی از صندلی به بدن او فرو رفت وقتی که بلند شد تا ببیند چه بوده دید یک سوزنی است که یک یادداشت کوچک هم به آن چسبیده و روی آن نوشته شده:" شما هم به ویروس ایدز مبتلا شدید"مرکز کنترل بیماریها در پاریس موارد مشابه زیادی را اخیراً در شهرهای دیگر نیز گزارش کرده که سوزنهای آزمایش شده همه به ویروس ایدز آلوده بودند.... "
لذا در این فرصت فارغ از واقعی یا تخیّلی  بودن این داستان به بررسی احتمال خطر انتقال عفونت ایدز در اثر اینگونه تماس های ناخواسته محیطی می پردازیم. موارد تأمل برانگیز در این داستان را می توان اینگونه برشمرد:
1- ویروس ایدز در خارج از بدن چه مدت می تواند زنده بماند و قدرت تکثیر و انتقال داشته باشد؟
2- چقدر احتمال دارد که فرد مبتلاء موفق شود در فاصله کمی قبل از نشستن فرد بعدی، این سوزن و یادداشت را در صندلی جاسازی کند؟
3- ممکن است سوزن جاسازی شده در صندلی را کسی نبیند ولی چقدر احتمال دارد که وقتی فردی قصد نشستن روی صندلی دارد کاغذ یادداشت را هم نبیند؟
4- حالا فرض کنیم کاغذ را هم ندید و نشست و سوزن به بدنش فرو رفت. چه مقدار خون روی سوزن ته گرد می تواند باقی بماند؟ آیا همین مقدار ناچیز - که احتمالاً خشک هم شده و یا در اثر تماس با لباس پاک شده- می تواند باعث انتقال عفونت ویروس ایدز به فرد دیگری شود؟
واقعیت این است که زمانی احتمال خطر سرایت بالاست که سوزن حاوی مقادیر به نسبت زیاد خون به طور مستقیم(دقت کنید! به طور مستقیم، نه از روی لباس) در رگ یا یک زخم عمیق قرار داده شود. بنابراین احتمال انتقال ویروس ایدز از طریق تماس های محیطی بعید به نظر می رسد. از نظر تئوری، خشک شدن خون و مایعات بدن احتمال انتقال ویروس ایدز را کاهش می دهد. در مشاهده عملی، این کاهش انتقال به صفر می رسد. تا کنون هیچ فرد آلوده ای که از طریق تماس با سطوح محیطی، آلوده شده باشد شناخته نشده است
در اینجا به ذکر اقداماتی می پردازیم که اگر فردی به هر حال و علی رغم همه احتمالات ضعیف ذکر شده در مواجهه ناخواسته با ویروس ایدز قرار گرفت، باید انجام دهد:
1- ابتدا اجازه داده شود تا چند لحظه از زخم خون بیاید و سپس زخم را با آب و صابون شستشو داده و با الکل 70 درصد ضدعفونی شود. 2-   اگر مخاط آلوده شده بود باید با آب فراوان یا محلول سالین شستشو داد و نباید از الکل استفاده نمود.
3- بلافاصله پس از وقوع حادثه، این موضوع را به نزدیکترین ستاد بیماری های مرکز بهداشت به صورت تلفنی گزارش کند تا راهنمایی بعدی جهت مراجعه او به مراکز مشاوره و پیگیری درمان های دارویی صورت گیرد که آیا نیاز به تجویز دارو جهت پروفیلاکسی پس از مواجهه دارد یا خیر؟
4- پس از بروز حادثه باید در اسرع وقت از فرد خون گرفته شود. این نمونه باید حداقل به مدت یک سال نگهداری شود. در موارد بروز عفونت، این نمونه به عنوان یک مرجع پایه محسوب شده و نشان می دهد که آیا عفونت موجود در بدن فرد در اثر آن حادثه ایجاد شده و یا اینکه فرد از قبل مبتلا به آن بوده است. برای بررسی بیشتر باید نمونه های دیگری در فواصل 5/1، 3، 6 و 12 ماه پس از وقوع حادثه تهیه شود.
 5- اگر تا 6 ماه پس از شروع درمان، نمونه های خون برای آزمایش HIV منفی باشد، احتمال ابتلای فرد به این عفونت بسیار کم خواهد بود.
  6- از منبع آلوده کننده نیز باید نمونه خون بگیریم. اگر مانند داستان ذکر شده، منشاء خون مشخص نباشد، می توان از خون موجود در نوک سوزن برای بررسی های سرولوژیک استفاده نمود.در صورت تجویز مهارکننده های HIV به فاصله کوتاهی (در طی 8-2 ساعت) پس از آسیب، احتمال عفونت HIV به طور قابل توجهی کم می شود.

برخی ادعا می کنند کیفیت آب مصرفی محل اقامتشان باعث ریزش مو هایشان شده است. معمولاً این شکایت از سوی افرادی مطرح می شود که به عنوان دانشجو و یا سرباز در خوابگاه ها مقیم می شوند.

پاسخ دکتر مسعود کیمیاگر(متخصص تغذیه) به سؤال دانشجویان در یکی از خوابگاه های دانشجویی را می توانید در اینجا به صورت پخش آنلاین ببینید و یا کلیپی را که تهیه کردم از اینجا دریافت کنید.

دکتر کامران جزایری(متخصص پوست، مو و زیبایی) نیز در گفتگو با رادیو سلامت به ادعای رابطه کیفیت آب و ریزش مو پاسخ می دهد که می توانید در اینجا بشنوید و یا فایل صوتی را از اینجا دریافت نمایید.

نکته دیگر این است که معمولاً سن شروع دوران دانشجویی و یا خدمت سربازی حدود 20 سالگی است که ورود به این محدوده سنّی مصادف است با آغاز بروز عارضه ریزش مو در افراد مستعد از نظر ژنتیکی و ارثی.

همچنین اینگونه افراد با دوری از خانواده و محل سکونت اصلی شان معمولاً دچار استرس می شوند- که دکتر جزایری به این موضوع اشاره کردند-؛ و این استرس و یا اصولاً مشغله های دوران دانشجویی و یا محدودیت های دوران سربازی موجب تغییر رژیم غذایی و کاهش دریافت پروتئین، ویتامین ها، عناصر معدنی و یا سایر ریز مغذی های لازم برای حفظ و ارتقاء سلامت می شود که این عامل می تواند بر تغذیه و رشد مو نیز تأثیر منفی بگذارد.

ادعای دیگری که در خصوص کیفیت آب طرح می شود عبارت است از تأثیر املاح آب بر بروز سنگ کلیه و یا افزایش آن در افراد مبتلاء، که این ادعا نیز از سوی متخصصان کلیه و مجاری ادراری رد شده است و علاوه بر این در خوابگاهی که برخی دانشجویان در این باره شکایت داشتند ما تمام املاح آب شرب را مورد بررسی قرار دادیم که هیچ کدام از پارامترهای فیزیکوشیمیایی آن از حد مجاز بالاتر نبود.

اخیراً شرکت آب و فاضلاب بخشنامه ای صادر کرده مبنی بر اینکه به لحاظ مسائل ایمنی و امنیتی و برای پیشگیری از وقوع حادثه، از کلریناتور گازی برای گندزدایی آب استفاده نشود و به جای آن از تزریق کلر به صورت آب ژاول(هیپوکلریت سدیم) با رعایت دوز مجاز(0.5 الی 0.8 میلی گرم بر لیتر) استفاده شود.
و سایت دکتر روازداه هم که بارها از مضرّات کلرزنی آب گفته بود(از جمله:کلر، دشمن سلامتی)، حسابی ذوق زده شده و با قرار دادن بخشنامه روی سایت خود، اینچنین تیتر زده: "بخشنامه شرکت آب و فاضلاب در مورد مخاطرات آب کلر" و کلی خط و نشان کشیده که دیدید گفتیم استفاده از کلر برای ضدعفونی آب ضرر دارد؟
خودتان لینک را ببینید و قضاوت کنید کجای بخشنامه گفته استفاده از کلر برای ضدعفونی آب ضرر دارد؟ آیا غیر از این است که بخشنامه فقط به لزوم تغییر فرایند کلرزنی از شکل گازی به شکل مایع در مراکز دارای تراکم جمعیتی تأکید دارد، نه برشمردن مخاطرات استفاده از آب کلر دار؟
من از حدود یک ماه قبل دو کامنت ذیل آن مطلب فرستادم ولی هنوز تأیید و درج نشده است. من خواننده مقالات ایشان هستم و سخنرانی های ایشان را هم گوش کردم ولی نمی دانم چرا به نظر یک منتقد با دیدگاه تخصصی اینچنین بی اعتنایی می کنند. هرچند که تخصص خاصی هم برای پی بردن به نحوه برخورد غیرکارشناسی و اغواگرانه با بخشنامه مزبور نیاز نمی باشد.
نمی دانم ایشان با مدرک پزشکی چند واحد درباره آب و فاضلاب گذرانده اند؟ خوب بود لااقل به نظر یک کارشناسی که حدود 70% واحدهای گذرانده اش مربوط به مبحث آب و فاضلاب است احترام می گذاشتند و نظر مرا درج می کردند.