جهت مشاهده بهتر، روی تصویر کلیک کنید و پس از باز شدن صفحه جدید، از ابزار زوم استفاده کنید

نکاتی درباره آب سالم-1

کاهش مواد معلق آب(TSS):
دو نوع فیلتر در بازار وجود دارد که یکی از آنها صرفاً مواد معلق آب را جدا می‌سازد. اغلب پارچ و کتری‌هایی که مدعی هستند چای خوش رنگ تر و آب خوش مزه تری را در اختیار مصرف کننده قرار می‌دهند، از این قبیل فیلترها استفاده می‌کنند. جامدات معلق در آب ممکن است شامل ذرات معدنی یا آلی و یا مایعات مخلوط شونده در آب باشند. این مواد در آب از جنبه زیبایی شناختی ناخوشایند بوده و همچنین محلی برای جذب سطحی مواد شیمیایی و بیولوژیکی فراهم می کنند. مواد معلق آلی نیز ممکن است به طریق بیولوژیکی تجزیه شده و به مواد نامطلوب دیگری تبدیل شوند. درصورتی که در شبکه های آبرسانی تحت پوشش شرکت آب و فاضلاب اکثر این مواد قبلاً حتی اگر ساده ترین روش ها برای تصفیه آب به کار رفته باشد، حذف شده است.
بنابراین گرچه جداسازی مواد معلق آب می‌تواند چای خوش رنگ تر و آب صاف تری را در اختیار قرار دهد، ولی این کار تاثیر چندانی در سالم‌تر کردن آب نخواهد داشت و خریداران این گونه فیلترها، صرفاً هزینه زیباتر شدن چای و آب مصرفی خود را می‌پردازند.

کاهش سختی آب:
نوع دوم فیلترها با انجام واکنش‌های شیمیایی خاص، مقدار کلسیم آب را که موجب سخت شدن و بدمزه شدن آب می‌شود جدا می‌کند. به طور معمول این کار از طریق جابجا کردن سدیم با کلسیم با روش‌های مختلف و از جمله استفاده از رزین‌های صنعتی انجام می‌شود. در این شرایط، کلسیم موجود در آب که برای سلامتی مصرف کننده نه تنها مضر نیست، بلکه مفید نیز هست جدا شده و به جای آن سدیم در آب وارد می‌شود که موجب افزایش فشار خون و لطمه به سیستم قلب و عروق می‌شود.
در واقع مقبولیت عمومی برای میزان سختی آب به طور قابل ملاحظه ای از جامعه ای به جامعه دیگر و با توجه به شرایط محلی تغییر می کند. سازمان بهداشت جهانی(WHO) نیز از دیدگاه بهداشت حدی برای سختی آب توصیه نکرده است و حد 500 میلی گرم در لیتر از نظر فنی مهندسی و اقتصادی می باشد. چرا که سختی (به ویژه سختی کلسیم) نه تنها مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی کند بلکه آب سخت برای دستگاه گردش خون انسان مفید است.
لذا درباره کاهش سختی آب توسط فیلترهای آب شیرین کن نکته ای که باید مد نظر داشت این است که وجود غلضت مناسب سختی در آب آشامیدنی که همان غلضت املاح کلیسم و منیزیم است در کاهش بیماری های قلبی و عروقی تأثیر داشته و ارتباط بین سختی و کاهش بیماری های قلبی و عروقی به اثبات رسیده است؛ آب فاقد سختی یا با سختی کم اگرچه برای مصارف صنعتی بسیار مناسب است ولی برای آشامیدن مناسب نیست. به همین دلیل در آب خروجی دستگاه های آب شیرین کن، غلضت سختی باید در محدوده 150-100 میلی گرم در لیتر قرار داشته باشد
لازم به ذکر است که هدف اولیه ساخت این گونه فیلترها، جلوگیری از رسوب کلسیم (گچ) در جدار لوله‌ها و مخازن آب گرم بوده، ولی نظر به استقبال مصرف کنندگان از آبی که سختی کمتری دارد، تبلیغات و فروش این گونه دستگاه‌ها به عنوان فیلتر مناسب برای تصفیه آب افزایش یافته است.

کاهش جامدات محلول در آب(TDS):
همه مواد محلول در آب، نامطلوب نیستند. به عنوان نمونه آب تقریباً خالص مقطر طعم بی مزه دارد. در ضمن آب با در نظر گرفتن اجزای محلول حالت تعادلی دارد. در واقع آب به صورت کاملاً خالص برای نوشیدن مطبوع نیست بلکه ناخالصی ها طعم آب را مشخص می کنند. استاندارد مقادیر این ناخاصی ها بسته به شرایط در کشورهای مختلف می تواند متفاوت باشد که استاندارد ملی ایران برای حداکثر مجاز جامدات محلول در آب(TDS) رقم 1500mg/l می باشد. البته بررسی ها نشان داده است کاهش TDS به زیر 500 میلی گرم در لیتر در کاهش طعم شوری آب مؤثر است و رضایت مصرف کنندگان را به همراه خواهد داشت که دستگاه های تصفیه آب با روش اسمز معکوس(RO) در زدایش TDS بسیار کارآمد هستند.

کاهش اسیدیته (PH) آب:
فیلترهایی که بر اساس تبادل یونی و اسمز معکوس کار می کنند معمولاً منجر به کاهش PH و اسیدی شدن آب می شوند. که البته میزان این کاهش بستگی به کیفیت آب ورودی به دستگاه آب شیرین کن در هر منطقه دارد. اگر چه PH معمولاً فاقد اثر مستقیم بهداشتی روی مصرف کنندگان است اما یکی از عوامل مهم کیفی آب از دیدگاه بهره برداری می باشد و باید مقادیر آن برای حداقل خوردگی و رسوب گذاری کنترل شود.
در استانداردهای فیزیکوشیمیایی آب، سازمان بهداشت جهانی(WHO) عدد کمتر یا مساوی 8 را برای PH اعلام کرده است. در استاندارد ایران حد مطلوب، 8.5-7 و حداکثر مجاز 9-6.5 ذکر شده است.
کاهش فلوئور آب: در میان پارامترهایی که توسط این فیلترها کاهش می یابد، فلوئور نیز حائز اهمیت می باشد. چرا که یکی از معایب این دستگاه ها کاهش غلضت فلوراید به پایین تر از حد مناسب است. وجود غلضت مناسب فلوراید در آب آشامیدنی از نظر بهداشت و سلامت دندان ها دارای اهمیت است، زیرا نقش آن در رشد و استحکام دندان ها و استخوان ها به خصوص در کودکان در حال رشد به اثبات رسیده است که یکی از راه های ورود این ماده به بدن از طریق مصرف آب آشامیدنی حاوی فلوراید است. حداقل مقدار لازم برای فلوراید در آب آشامیدیی 0.5 و حداکثر مجاز آن 1.5 میلی گرم در لیتر اعلام شده است.

جهت مطالعه بیشتر:
با مراجعه به لینک عناوین "مقایسه پنج فیلتر تصفیه آب" و "آب تهران تصفیـه خانگی نمی‌خواهـد" (مربوط به هفته نامه سلامت) می توانید اطلاعات بیشتری در این زمینه کسب نمایید.
ادامه دارد

منابع مورد استفاده:
1- کتاب نگرشی بر جوانب بهداشتی آب- شرکت آب و فاضلاب خوزستان
2- مقاله "بررسی کیفیت شیمیایی آب ورودی و خروجی دستگاه های آب شیرین کن شهر کاشان"- مجله علمی پژوهشی فیض(دوره چهارم-شماره2)
3- ویژگی های فیزیکی و شیمیایی آب آشامیدنی(استاندارد شماره 1053)- مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران
4- ماهنامه دنیای تغذیه - شماره110- صفحه کلینیک تغذیه

دانلود فایل  PDF مطلب منتشر شده در نشریه

• این یادداشت به فهرست نوشته های برگزیده در مجله پارسی نامه افزوده شده است.

انگل زدایی یکی از مراحل چهارگانه سالم سازی سبزیجات است که معمولاً یا مورد غفلت واقع می شود و یا اینکه لزوم انجام این مرحله مورد تردید قرار می گیرد.

مخالفان استفاده از مایع ظرفشویی برای سالم سازی سبزیجات، در خصوص قابلیت انگل زدایی این ماده ابراز تردید می کنند و یا اینکه استفاده از آن را به دلیل ورود مواد شمیایی به درون بافت سبزیجات و آسیب به کیفیت، طعم و ظاهر این مواد، مضر می دانند و لذا بسیاری از افراد تصور می‌کنند که با قرار دادن سبزیجات در مواد ضدعفونی‌کننده، تخم انگل‌ها نیز از بین می‌روند، در حالی که پرکلرین و یا محلول‌های ضدعفونی‌کننده سبزیجات که در داروخانه‌ها به فروش می‌رسند، صرفاً برای میکروب‌زدایی از سبزیجات است، اما قادر به خارج کردن تخم انگل‌ها از سبزیجات نمی باشند چرا که سطح بسیاری از سبزیجات صاف نیست و حاوی تعداد زیادی فرورفتگی می باشد که می تواند به عنوان محلی جهت اختفاء میکروارگانیسم ها(به خصوص تخم انگل ها) حتی پس از شستشو به حساب آید اما کاربرد مایع ظرفشویی طبق دستورالعمل موجب می شود سطح سبزیجات و تخم و کیست انگل‌های موجود روی آن لیز و لزج شده و به سطح آب بیاید. که در این مرحله با تخلیه آرام آب روی سبزی، انگل ها زدوده می شوند.

درخصوص نگرانی هایی نیز که درباره آسیب مایع ظرفشویی به بافت سبزیجات وجود دارد، متخصصان تغذیه معتقدند چنانچه حد لازم استفاده از این مواد(5-3 قطره به ازای هر لیتر آب) رعایت شود و پس از پایان شستشوی میوه و سبزی با مایع ظرفشویی، به خوبی آبکشی و بعد مصرف شوند، مشکلی به وجود نخواهد آمد.

یادآوری می‌شود که حتی در بهترین روش شستشو نیز در پایان مقداری از ماده پاک‌کننده روی میوه و سبزیجاتی که با مایع ظرفشویی شسته شده باقی می‌ماند. با این حال، مقدار ناچیز باقیمانده این مواد ضرری نداشته و نفع سالم سازی میوه و سبزی از ضرر اندک و احتمالی آن بسیار بیشتر است.

منابع مورد استفاده:
1- کتاب "مبانی ایمنی مواد غذایی جهت استفاده کارکنان بخش بهداشت"(ترجمه نشریه سازمان بهداشت جهانی با عنوان "Basic food safty for health workers") - چاپ مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
2- ماهنامه دنیای تغذیه -شماره 85

دانلود فایل PDF مطلب منتشر شده در نشریه

پس از بازی فوتبال بین ایران و کره جنوبی، عکسی از تماشاگران کره ای در سایت های خبری آمده بود که نشان می داد آن ها علی رغم شکست تیمشان، پس از مسابقه کیسه به دست مشغول جمع آوری زباله هایشان بودند.

در اینجا قصد دارم ضمن نشان دادن این عکس، توجه شما را به برخی کامنت های ذیل آن نیز جلب کنم که یکی از مهمترین این کامنت ها عبارتی بود که به عنوان تیتر این یادداشت برگزیدم.

بارزترین کامنت های دیگر نیز عبارت از این بود که "جای تعجب دارد که این همه تعریف از رفتار انها میکنیم اما 1400 سال است که به حدیث پیامبرمان توجهی نداریم. النظافه من الایمان"

مقام معظم رهبری در سفر اخیرشان به استان خراسان رضوی اشاره به سبک زندگی داشتند. حالا ببینیم سبک زندگی بزرگان ما در این زمینه چه بوده است. سال ها قبل پای منبر حجة الاسلام شیخ حسین انصاریان شنیدم که آیت اللّه بروجردی هر وقت میوه می خورد، ته مانده آن را به وسیله عبایش پنهان می کرد و در فرصت مناسب آن را به سطل زباله می ریخت و نمی گذاشت ته مانده میوه ها روی بشقاب بماند. از او در این باره سؤال کردند، ایشان در جواب گفت: "نمی خواهم ته مانده میوه هایی را که خوردم کسی ببیند چون اگر برای یک نفر دیدن این صحنه مشمئزکننده باشد و او را منزجر کند، من حق النّاس گردنم می آید و مدیون او می شوم"

ادامه مطلب...

نقد هفته نامه سلامت(3)            
همانطور که در یادداشت قبلی اشاره کردم، در شماره 378 هفته نامه سلامت در صفحه "موضوع ویژه" با یادداشت هایی از سه متخصص و سه مسؤول به معضل ریزگردها پرداخته شده.
در این گزارش، یک فوق تخصص شبکیه ضمن یادداشتی با موضوع "تأثیر ریزگردها بر چشم ها" به استفاده از اورانیوم های ضعیف شده برای بمباران عراق اشاره می کند و می گوید :"ممکن است این مواد خطرناک با ورود ریزگردها از عراق به داخل خاک کشورمان، باعث ایجاد مشکلاتی از جمله ناراحتی های چشمی در افراد شوند."

همچنین رییس فراکسیون محیط زیست مجلس نیز از احتمال آلودگی های میکروبی و شیمیایی این ریزگردها به دلیل جنگ و ناامنی در عراق و لزوم ارجاع موضوع به مجامع بین المللی می گوید.

اما علی رغم همه این ها مبادا سردمداران آمریکا را مقصر بدانید و با به خطر انداختن سلامت روان خود، نسبت به عوامل جنگ و ناامنی در منطقه کینه و نفرت به دل راه بدهید! کافی است یک صفحه دیگر این هفته نامه را ورق بزنید تا در صفحه 8 در اولین تصویر دوربین سلامت ببینید اوباما چقدر دوست داشتنی و به فکر سلامت مردم است و چگونه عده ای از حامیانش در پی تصویب طرح لایحه نظام بهداشت همگانی از سوی دیوان عالی آمریکا، در واشنگتن دی سی با در دست داشتن دستوشته هایی با این عبارات ابراز احساسات می کنند:
We love Obamacare - We  Obama care

متأسفانه یکی از رویه های غلط هفته نامه سلامت این است که بدون هیچ توجهی به خباثت برخی چهره های جنایتکار سیاسی و عناصر فاسد فرهنگی و بدون توجه به حساسیت های ملّی و فرهنگ بومی کشور، چنان درباره برخی از این چهره های منفور سیاسی و مفسدین فرهنگی غرب خبر می زند و از جزئیات بیماری و وضع سلامت آن ها گزارش و تصویر به چاپ می رساند که گویی آن ها شخصیت هایی محبوب و دوست داشتنی هستند و مردم همواره نگران و پیگیر وضع سلامت و بیماری آن ها می باشند؛ و گویا ما در بین چهره ها و شخصیت های علمی و فرهنگی و سیاسی و دینی موجه خودمان در کشور یا منطقه قحط الرّجال داریم  که نه از وضعیت بیماری و سلامت آنان گزارشی تهیه می شود و نه به عنوان الگوی زندگی سالم به مردم معرفی می شوند(البته خیلی به ندرت یک بار درباره پرونده پزشکی امام خمینی ره و یک بار هم درباره نوع بیماری آیت الله بهجت، گزارش در این هفته نامه دیدم)

در ادامه به نمونه هایی دیگر از این دست توجه کنید:

در شماره 313 این هفته نامه در صفحه زیبایی در وسط مطلبی درباره عارضه پتوز(افتادگی پلک ها)، تصویری از مک کین به چاپ رسیده که ذیل آن نوشته شده: "مک کین یکی از شخصیت های مشهوری است که از افتادگی پلک رنج می برد" !!!
الهی بمیرم برا مک کین که از افتادگی پلک ها رنج می بره!؛ همان شخصیت مشهوری که از طرفداران سخت‌گیری بیشتر ایالات متحده در برخورد با جمهوری اسلامی ایران است و در جریان یک سخنرانی در آوریل 2007 در یک جلسه پرسش و پاسخ در ایالت کارولینای جنوبی، آوازی منسوب به گروه بیچ بویز در پشت میکروفون به شوخی سر داد که در آن آواز خوانده شده: «بر روی ایران بمب بمب بمب بمب بریزیم»(منبع)

در شماره 198، صفحه چهره ها و رسانه ها باید مردم ایران با نگاهی به پرونده پزشکی باربارابوش، با خبر شوند که "مادر بوش راهی بیمارستان شد" !

در شماره 199 در همان صفحه چهره ها و رسانه ها، باید خیالمان راحت باشد که بارک اوباما همچنان به وسیله بازی بسکتبال، تناسب اندام خود را حفظ کرده و فقط یک عادت بد دارد آن هم این است که گاهی اوقات سیگار می کشد!!!

و نه تنها اوباما، بلکه باید از طریق دوربین سلامت شماره 198 این هفته نامه ببینیم که "دیوید فلینتون، شهردار هانتینگنون، شهری در غرب ایالت ویرجینای آمریکا، در حال پیاده روی صبحگاهی از خانه تا محل کار. او پس از جراحی چاقی در اکتبر 2007 با پیاده روی حدود 36 کیلوگرم وزن کم کرده است. "

یعنی ما در کشور خودمان شهردار و رییس جمهور و ... نداریم؟ یا اینکه ترجمه کردن گزارش خارجی ها کلاس و پرستیژی دارد که تدوین کردن داخلی ندارد؟ مثلاً نمی توان تصویری از کوهپیمایی مقام معظم رهبری در دوربین سلامت قرار داد؟
دوستان هفته نامه سلامت! انتخابات نزدیک است و شما مطمئن باشید رجالی همچون رضایی و قالیباف و لاریجانی و ... استقبال می کنند از اینکه گزارشی از وضعیت سلامت، پرونده پزشکی، رژیم غذایی و ورزش روزانه آن ها در هفته نامه تان درج کنید و من به عنوان خواننده پر و پا قرص شما علی رغم اختلاف نظر سیاسی و فکری و ... که با آن ها دارم اگر گزارشی در این زمینه بخوانم بیشتر لذت می برم تا اینکه گزارشی از تناسب اندام اوباما و پتوز مک کین و زخم معده مامان بوش و عمل جراحی چاقی شهردار هانتینگتون و ... بخوانم.

إن شاءالله در نقدهای بعدی به نمونه هایی از چهره سازی عناصر فاسد فرهنگی غرب هم اشاره خواهم کرد.

نقد هفته نامه سلامت(2)
در شماره 378 هفته نامه سلامت در صفحه "موضوع ویژه" با یادداشت هایی از سه متخصص و سه مسؤول به معضل ریزگردها پرداخته شده.
یک متخصص ایمونولوژیست پس از ذکر عوارض این ریزگردها می گوید: "حالا شاید این سؤال برایتان پیش بیاید که اگر مجبور شدید در روزهایی که حجم ریزگرد‌ها یا آلودگی هوا بالاست از منزل خارج شوید، تکلیفتان چیست؟ پاسخ شما نکاتی است که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم"
سپس در قالب 9 مورد تکلیف ما را مشخص می کند که در سه مورد آن تکلیف ما هنگامی که مجبور شدیم علی رغم بالا بودن حجم ریزگردها و آلودگی هوا از منزل خارج شویم، این است که از منزل خارج نشویم و یا ساعات حضور در بیرون از منزل را به کمترین حد برسانیم!
دو مورد دیگر از توصیه های خارج از منزل نیز به اقدامات لازم هنگام حضور در منزل اختصاص دارد.
دو مورد دیگر از این توصیه ها اختصاص به لزوم استفاده از ماسک در خارج منزل دارد و می گوید:"... حتماً از یک یا حتی دو ماسک مناسب برای پیشگیری از ورود گرده‌ها به داخل دهان، بینی و ریه‌هایتان کمک بگیرید."

در همان صفحه یک متخصص بیماری های عفونی نیز در پایان یادداشت خود، توصیه به استفاده از ماسک های مناسب می کند ولی باز هم عنوان نمی شود که این ماسک های مناسب چه نوع ماسک هایی هستند.

اما در انتهای جزوه ای که از سوی مرکز سلامت محیط و کار در سایت وزارت بهداشت منتشر شده، آمده است:"ماسکهای کاغذی معمولی و دستمال نمی توانند جلوی ورود ذرات ریز گرد و غبار به سیستم تنفسی ما را بگیرند و بنابراین استفاده از آن ها توصیه نمی شود." سپس با ذکر نام ماسک های مناسب و درج تصاویری از آن ها، نکاتی را نیز هنگام استفاده از این ماسک ها ذکر می کند که توجه شما را به مطالب این جزوه جلب می کنم: پدیده گرد و غبار و اثرات آن بر سلامت

نکته دیگری که هنگام اجبار به خروج از منزل در شرایط آلودگی هوا توصیه می شود رعایت کنیم شامل توصیه های غذایی است که از سوی کارشناسان تغذیه مطرح می شود که در این زمینه توجه شما را به مقاله ای با عنوان "راهکارهای تغذیه در آلودگی هوا" در ماهنامه شماره 120دنیای تغذیه (اردیبهشت ماه 1391) جلب می کنم.

البته شاید هفته نامه سلامت هم قبلاً به دو مورد اخیر(نوع ماسک و تغدیه مناسب) پرداخته باشد که بنده حضور ذهن ندارم.

------------------
این یادداشت به فهرست نوشته های برگزیده در مجله پارسی نامه افزوده شده است.

نقد هفته نامه سلامت(1)
در شماره 378 هفته نامه سلامت در صفحه زیر ذره بین به معضل آلودگی صوتی در پایتخت پرداخته شده و پس از کلی بحث و معرفی منابع این آلودگی و برشمردن عوارض گوناگون آن، 17 راهکار برای کنترل آلودگی صوتی ذکر شده که راهکار سوم آن عبارت است از:"جلوگیری از تردد شبانه خودروهای سنگین در خیابان های فرعی".

ظاهراً نویسنده این مقاله خبر ندارد که اتفاقاً خودروهای سنگین فقط از 10 شب تا 6 صبح مجازند که در خیابان های اصلی و فرعی شهر تردد کنند. و در بسیاری از کوی و برزن های اصلی و فرعی که خانه های قدیمی تخریب و اماکن مسکونی جدید در حال ساخت و ساز است شهروندان مجبورند از سر شب تا صبح صدای انواع ماشین های سنگین را تحمل کنند: صدای مته بیل مکانیکی هنگام تخریب خانه های قدیمی، صدای خالی کردن سنگ و آجر و سایر مصالح، صدای ماشین آلات بتون ریزی و ...

اولین بار که گرفتار این مصیبت شدم و از این قانون بی خبر بودم با 137(خدمات شهری شهرداری) و پلیس 110 تماس گرفتم تا به خیال خودم از حقوق شهروندی ام دفاع کنم ولی آن ها در جواب مرا متوجه این قانون کردند و گفتند که ماشین آلات سنگین فقط از 10 شب تا 6 صبح مجاز به فعالیت هستند و از دست ما هم کاری ساخته نیست.

احتمالاً توجیهشان هم این است که عبور و مرور ماشین آلات سنگین هنگام روز در سطح شهر خطرناک و موجب بالا رفتن احتمال بروز تصادفات مرگبار می شود.

به هر حال متخصصصان سلامت و مدعیان جامعه ایمن در شورای شهر و شهرداری تهران باید یک فکری برای این معضل بکنند و امیدوارم یکی از این مسؤولین برای یک بار هم شده گرفتار این مصیبت شود که وقتی آخر شب پس از یک روز پرکار می خواهد سرش را روی بالش بگذارد ساختمان منزلش از صدای کشیده شدن شنی های بیل مکانیکی در کوچه فرعی بلرزد و پس از آن صدای مهیب مته این ماشین هنگام تخریب یک ساختمان فرسوده ساعت ها مغز سرش را نوازش دهد و سپس تا طلوع آفتاب -که باید برخیزد و یک روز پرکار دیگری را آغاز کند- مجبور باشد صدای خالی کردن خاک و سنگ توسط لودر به داخل کامیون ها و همچنین صدای پرتاب کردن میل گرد و تیر آهن از پشت تریلی را تحمل کند، بلکه یک فکری و تدبیری برای آسایش مردم بیاندیشد.

--------------------
همین یادداشت در سایت جامعه مهندسین 90: مهندسان باید به حقوق مختلف شهروندان نیز در انجام ساخت و سازها توجه داشته باشند!

وقتی از لزوم ایمن سازی مسجد برای کودکان گفتم، گفتند ما می نمی توانیم به خاطر بچه شما آرایش مسجد را بر هم بزنیم.

 وقتی این پایه های کولر را با این وضعیت ناایمن و لغزنده آن هم در مسیر رفت و آمد کودکان دیدم، هشدار دادم این کولر با این وضعیت ایمنی ندارد. امّا در پاسخ با بی اعتنایی گفتند:"اگر بچه شما کاری با آن نداشته باشد هیچ بچه دیگری کاری با آن ندارد"!

 ماه مبارک رمضان دیگر جرأت نکردم فرزندم را به این مسجد ببرم؛ امّا در آغازین روزهای همین ماه مبارک بود که خبردادند فرزند سه چهار ساله یکی از اهالی مسجد فوت کرده. بلافاصله برای عرض تسلیت به منزلش رفتم و از گفتگوهای گوشه و کنار متوجه شدم در مسجد دچار برق گرفتگی شده است.

در اولین فرصت در فردای آن روز دوربین را برداشتم و به مسجد رفتم تا از محل حادثه، قبل از تغییر آن عکس بگیرم و با کمال تأسف همانطور که پیشبینی می کردم فهمیدم عامل حادثه همین کولری بوده که قبلاً بارها هشدارش را داده بودم و از قبل هم چندین بار سعی کردم تصویری از وضعیت نامناسب و ناایمن نصب آن تهیه کنم.

گویا آبی که از کولر چکه می کرده دارای جریان برق بوده و کودک به علت ضعف سیستم ایمنی نتوانسته آن را تحمّل کند و علی رغم اقدام فوری برای مراجعه به درمانگاه، جان به جان آفرین تسلیم می کند و به این ترتیب به دلیل بی توجهی به اصول ایمنی و هشدارهای مکرر، حادثه ای تلخ در ابتدای ماه مبارک رمضان در مسجد در حال ساخت و ساز محل رقم می خورد.

و باز هم به جای توجه به ایمنی مسجد، این کودکان و والدین آن ها هستند که باید توبیخ شوند که مراقب باشند و نه متولیان مسجد که گویا وظیفه ای برای ایمن سازی مسجد ندارند.

ده روز قبل ماه مبارک رمضان دهه غبارروبی از مساجد را داشتیم، حالا خودتان قضاوت کنید که زدودن غبار از مساجد واجب تر است یا زدودن مواضع خطرساز از مسجد؟! و اگر قبل از ماه مبارک ضمن غبارروبی اقدام به رفع مواضع خطرساز کرده بودند این حادثه رقم می خورد یا نه؟

 به سایت مرکز رسیدگی به امور مساجد مراجعه کردم دیدم برای این دهه آخر ماه شعبان(دهه تکریم و غبارروبی مساجد) فراخوان مقاله زده اند که در بین 4 عنوان اصلی و 18 عنوان فرعی هیچ عنوانی برای بهداشت و ایمنی مساجد در نظر گرفته نشده است و تنها در عنوان آخر آن "وظیفه ی متقابل حکومت اسلامی و مردم در عمران مسجد" آمده است. آیا یک نفر هست که توجه کند یکی از اقدامات مهم برای عمران و آبادانی مسجد، اقدام جهت ایمن سازی آن در مقابل حوادث - به خصوص برای کودکان- است؟! یا فقط این والدین هستند که لابد باید فرزندان خردسالشان را هنگام انجام فرایض دینی با زنجیر به پای خود ببندند که جنب نخورند؟!

 مراکز بهداشتی که یک سر دارند و هزار سودا و در عمل کاری از آن ها برای نظارت بر بهداشت و ایمنی مساجد برنمی آید؛ لذا  پیشنهاد می کنم کارشناسان آتش نشانی از هر مسجد محدوده خود - به خصوص از مساجد نیمه کاره فعال- ماهی یک بار بازدید داشته باشند و این بازدید ها در آستانه ماه مبارک رمضان و ماه محرم تشدید شود کما اینکه پس از حادثه تلخ آتش سوزی مسجد ارگ این اتفاق افتاد ولی پس از گذشت زمان از اهمیت آن کاسته شد.

 آیا جا ندارد روز پنجم محرم هر سال (مصادف با سالروز حادثه آتش سوزی مسجد ارگ در سال 1383) به نام "روز ملّی ایمن سازی مساجد" نام بگیرد؟ یا لااقل یکی از روزهای دهه تکریم مساجد به این عنوان اختصاص یابد بلکه در این فرصت از طریق رسانه ها یکی از مهمترین وظایف متولیان مساجد و تکایا به آن ها یادآوری شود.

------------------------
پس از اینکه این یادداشت را در وبلاگم قرار دادم جزو نوشته های برگزیده مجله پارسی نامه(در لیست موضوعات داغ) قرار گرفت و دوست دیگری -که کارشناس ایمنی بود- در وبلاگ خود، مطلبی درباره نکات مهم ایمنی در مساجد‏ نوشت.

همین یادداشت در خبرگزاری ایمنا: بهداشت مساجد به توجه بیشتری نیاز دارد

کارشناسان بهداشتی مرتب از مضرّات نور خورشید می گویند و توصیه اکید دارند مبنی بر استفاده از کرم های ضدآفتاب و ... تولیدکنندگان انواع کرم های ضدآفتاب هم از فرصت استفاده کرده و درباره مضرّات اشعه آفتاب اغراق ها می کنند.

چندی قبل رییس اداره بهداشت پرتوها در وزارت بهداشت را به دانشگاه دعوت کرده بودم تا برای کارکنان سخنرانی کند. سخنرانی ایشان خیلی قابل توجه و تأثیرگذار بود به نحوی که پس از جلسه برخی کارکان به ما می گفتند اداره بهداشت باید پیگیری کند فاصله بین سازمان مرکزی تا سلف سرویس مسقّف شود تا وقتی می خواهیم برای صرف ناهار برویم در معرض نور خورشید قرار نگیریم!

امروز در اخبار شنیدم بروز بیماری راشیتیسم در کودکان از سال 1997 تا کنون 5 برابر شده است و دلیل آن هم کاهش مواجهه با نور آفتاب به دلیل ترس از سرطان است.

قابل ذکر است عامل اصلی این بیماری، کمبود ویتامین D در بدن است و قرار گرفتن در معرض نور آفتاب هم در تأمین این ویتامین در بدن مؤثر است.

البته متخصصان می گویند: 10 دقیقه نور خورشید برای تامین ویتامین D بدن کافی است.

دوستی ضمن ارسال نظر خود، نوشته بود:"تا همین 50 سال پیش مردم همش زیر نور خورشید کار میکردن خیلیم سالمتر بودن." که لازم به ذکر است بر اثر تمدن صنعتی در عصر حاضر و ورود آلاینده ها به جو، لایه ازن سوراخ شده. این لایه از جو در برابر ورود اشعه ما وراءبنفش، زمین و اهلش را محافظت می کند که سوراخ شدن این لایه باعث شده این اشعه بیش از حد مجاز به زمین برسد که دریافت بیش از حد مجاز آن می تواند منجر به بروز سرطان پوست شود. پیمان کیوتو کشورهای صنعتی را ملزم به کاهش تولید گازهای گلخانه ای می کند ولی آمریکا که 25% این گازهای آلاینده را تولید می کند تا به حال از امضای این معاهده خودداری کرده است.

 به هر حال درباره مضرات نور آفتاب و ترویج استفاده از ضدآفتاب اغراق نباید کرد. خداوند متعال همه نعمت های خود را به قدر و اندازه در اختیار ما قرار داده، این انسان ها هستند که با ناسپاسی و کفران نعمت و با دید اومانیستی و اصالت سود، زمین و محیط زیست را به چشم ملک خود می بینند نه به چشم امانت و ودیعه الهی و با آن رفتاری سوداگرانه می کنند. لذا این کفران نعمت باعث شده نور آفتاب، این نعمت الهی در مواردی تبدیل به نقمت شود.

در نهایت می توان ضدآفتاب را از ساعت 10 صبح تا 4 بعد از ظهر تجویز کرد، نه بیش از آن. البته خدا می داند صدای مضرات انواع ضدآفتاب های شیمیایی کی در بیاید. لذا باید احتیاط کرد و تا حد امکان به جای استفاده از کرم ضدآفتاب، از انواع روش های محافظت فیزیکی دربرابر آفتاب(نظیر کلاه لبه دار، عینک آفتابی، لباس آستین بلند) استفاده کنیم که باز هم متأسفانه برخی متخصصان اغراق می کنند و تأکید می کنند که در کنار اینگونه محافظت ها باید از کرم ضدآفتاب هم حتماً استفاده کنید!!! گویا برخی پزشکان با کارتل هایی دارویی و تولیدکنندگان مواد آرایشی قرارداد دارند!

بررسی خطر امکان انتقال عفونت ایدز در اثر تماس های محیطی

در میان ایمیل هایی که افراد  معمولاً برای اطلاع رسانی و ذکر نکات جالب توجه به یکدیگر ارسال می کنند به ایمیلی بر می خوریم که برای تحذیر دیگران از خطر انتقال عفونت ایدز در اثر تماس های ناخواسته در اماکن عمومی به ذکر این داستان می پردازد: "چند وقت پیش در یک سالن سینما خانمی احساس کرد شئ نوک تیزی از صندلی به بدن او فرو رفت وقتی که بلند شد تا ببیند چه بوده دید یک سوزنی است که یک یادداشت کوچک هم به آن چسبیده و روی آن نوشته شده:" شما هم به ویروس ایدز مبتلا شدید"مرکز کنترل بیماریها در پاریس موارد مشابه زیادی را اخیراً در شهرهای دیگر نیز گزارش کرده که سوزنهای آزمایش شده همه به ویروس ایدز آلوده بودند.... "
لذا در این فرصت فارغ از واقعی یا تخیّلی  بودن این داستان به بررسی احتمال خطر انتقال عفونت ایدز در اثر اینگونه تماس های ناخواسته محیطی می پردازیم. موارد تأمل برانگیز در این داستان را می توان اینگونه برشمرد:
1- ویروس ایدز در خارج از بدن چه مدت می تواند زنده بماند و قدرت تکثیر و انتقال داشته باشد؟
2- چقدر احتمال دارد که فرد مبتلاء موفق شود در فاصله کمی قبل از نشستن فرد بعدی، این سوزن و یادداشت را در صندلی جاسازی کند؟
3- ممکن است سوزن جاسازی شده در صندلی را کسی نبیند ولی چقدر احتمال دارد که وقتی فردی قصد نشستن روی صندلی دارد کاغذ یادداشت را هم نبیند؟
4- حالا فرض کنیم کاغذ را هم ندید و نشست و سوزن به بدنش فرو رفت. چه مقدار خون روی سوزن ته گرد می تواند باقی بماند؟ آیا همین مقدار ناچیز - که احتمالاً خشک هم شده و یا در اثر تماس با لباس پاک شده- می تواند باعث انتقال عفونت ویروس ایدز به فرد دیگری شود؟
واقعیت این است که زمانی احتمال خطر سرایت بالاست که سوزن حاوی مقادیر به نسبت زیاد خون به طور مستقیم(دقت کنید! به طور مستقیم، نه از روی لباس) در رگ یا یک زخم عمیق قرار داده شود. بنابراین احتمال انتقال ویروس ایدز از طریق تماس های محیطی بعید به نظر می رسد. از نظر تئوری، خشک شدن خون و مایعات بدن احتمال انتقال ویروس ایدز را کاهش می دهد. در مشاهده عملی، این کاهش انتقال به صفر می رسد. تا کنون هیچ فرد آلوده ای که از طریق تماس با سطوح محیطی، آلوده شده باشد شناخته نشده است
در اینجا به ذکر اقداماتی می پردازیم که اگر فردی به هر حال و علی رغم همه احتمالات ضعیف ذکر شده در مواجهه ناخواسته با ویروس ایدز قرار گرفت، باید انجام دهد:
1- ابتدا اجازه داده شود تا چند لحظه از زخم خون بیاید و سپس زخم را با آب و صابون شستشو داده و با الکل 70 درصد ضدعفونی شود. 2-   اگر مخاط آلوده شده بود باید با آب فراوان یا محلول سالین شستشو داد و نباید از الکل استفاده نمود.
3- بلافاصله پس از وقوع حادثه، این موضوع را به نزدیکترین ستاد بیماری های مرکز بهداشت به صورت تلفنی گزارش کند تا راهنمایی بعدی جهت مراجعه او به مراکز مشاوره و پیگیری درمان های دارویی صورت گیرد که آیا نیاز به تجویز دارو جهت پروفیلاکسی پس از مواجهه دارد یا خیر؟
4- پس از بروز حادثه باید در اسرع وقت از فرد خون گرفته شود. این نمونه باید حداقل به مدت یک سال نگهداری شود. در موارد بروز عفونت، این نمونه به عنوان یک مرجع پایه محسوب شده و نشان می دهد که آیا عفونت موجود در بدن فرد در اثر آن حادثه ایجاد شده و یا اینکه فرد از قبل مبتلا به آن بوده است. برای بررسی بیشتر باید نمونه های دیگری در فواصل 5/1، 3، 6 و 12 ماه پس از وقوع حادثه تهیه شود.
 5- اگر تا 6 ماه پس از شروع درمان، نمونه های خون برای آزمایش HIV منفی باشد، احتمال ابتلای فرد به این عفونت بسیار کم خواهد بود.
  6- از منبع آلوده کننده نیز باید نمونه خون بگیریم. اگر مانند داستان ذکر شده، منشاء خون مشخص نباشد، می توان از خون موجود در نوک سوزن برای بررسی های سرولوژیک استفاده نمود.در صورت تجویز مهارکننده های HIV به فاصله کوتاهی (در طی 8-2 ساعت) پس از آسیب، احتمال عفونت HIV به طور قابل توجهی کم می شود.