بازدید امروز : 9
بازدید دیروز : 20
سلامت و سبک زندگی/13
سهل انگاری با نقاب مقدّسات/3
در ایامی که به مقتضای شرائط خاص پیاده روی اربعین، توصیه های بهداشتی را در شبکه های اجتماعی ارسال می کردم، یکی از دوستان در واکنش به این توصیه ها اعتقاد داشت «نذری امام حسین (علیه السلام) همه اش شفاست!»:
و می گفت : «امام حسین (علیه السّلام) خودش حواسش به دستگاهش هست» ادامه مطلب...
سلامت و سبک زندگی/12- لعاب مقدّسات بر رفتاهای ناسالم
سنّت حسنه پیاده روی اربعین با نوع سبک زندگی خاصی که ترویج می کند می تواند نقش به سزایی در تمدن سازی نوین اسلامی داشته باشد و یکی از بهترین فرصتی هایی است که با بهره گیری از آموزه های فرهنگی و اجتماعی آن می توان به ترویج یک سبک زندگی سالم پرداخت ولیکن اگر چنانچه قدر این ظرفیت گرانقدر را ندانیم، فرصت سوزی و در حقیقت کفران نعمت کرده ایم و اصولاً هر پدیده ای با بدسلیقگی می تواند به ضدّ خود تبدیل شود.
عُلما و پیشوایان ما همواره تأکید می کنند که به همه کارها و فعالیت های خود رنگ و لعاب خدایی بدهیم؛ به این معنا که همواره کاری را انجام دهیم که بشود به آن رنگ و صبغه الهی داد.
اما یکی از آسیب های سبک زندگی ما آن است که گاهی تمنّیات نفسانی و رفتارهای ناسالم خود را با مقدّسات توجیه می کنیم.
زائری را در نظر بگیرید که پس از بازگشت از زیارت عتبات عالیات، اینچنین به وصف حال معنوی خود می پردازد: «جایتان خالی بین الحرمین! قلیان چاق کرده بودیم یک پُک می زدیم نگاهی به حرم حضرت عباس (سلام الله علیه) می انداختیم، یک پُک دیگر و نگاهی به حرم امام حسین (علیه السّلام) ... » !!!
و یا زائر دیگری در مسیر پیاده روی اربعین تصویری از قلیان مورد استفاده اش را در استوری اینستاگرامش قرار می دهد و روی آن هشتک #فی_طریق_الکربلا می زند!: ادامه مطلب...
سلامت و سبک زندگی/11
امام رضا (علیه السّلام) در حدیثی به مذمّت 7 دسته از افراد می پردازند که خودشان را مسخره کرده اند؛ اولین گروه از این افراد، کسانی هستند که از خدا توفیق می طلبند و کوششی نمی کند (1).
بدتر از این افراد می توانند کسانی باشند که نه تنها تلاشی جهت کسب توفیق مورد نظر خود نمی کنند، بلکه در جهت مخالف الزامات آن توفیق عمل می کنند که در یکی از بخش های قبلی به نقد افرادی پرداختیم که برای شفای مریضی خود و دیگران دست به دعا برمی دارند و در عین حال، حاضر به اصلاح سبک زندگی بیماری زای خود نیستند (2).
امّا باز هم بدتر از این افراد می توانند کسانی باشند که متوّلی اداره بخشی از جامعه هستند و باید مروّج سبک زندگی سالم باشند، امّا به وظیفه خود در این زمینه عمل نمی کنند.
شاید مساجد نوسازی را در سطح شهر دیده باشید که متولّیان آن برای تأمین هزینه های تکمیل ساخت و ساز مسجد، بخشی از ساختمان آن را به عنوان واحدهای تجاری اجاره می دهند بدون اینکه با دقّت و حساسیت، تأثیر مثبت و منفی سبک معماری، نحوه تبلیغات و نوع خدمات این واحدها را بر رشد و تعالی جامعه اسلامی مد نظر قرار دهند.
وقتی رهبر جامعه اسلامی از لزوم آسیب شناسی سبک زندگی، نظام سازی و پایه ریزی تمدّن نوین اسلامی سخن می گوید، اگر مساجد ما در این زمینه الگو نباشند، دیگر چه دَم و دستگاهی می خواهد الگو باشد؟
کسانی که دغدغه اجرای فرامین ایشان را دارند، نباید به اصطلاح هردمبیل عمل کنند بلکه باید در تصمیم گیری ها و عملکردهای خود، الگو و تابلویی از تمّدن نوین اسلامی را به جامعه نشان دهند.
تمدّنی که قطعاً یکی از محورهای آن، افزایش طول عمر و سطح سلامت مردم آن است.
حال چگونه می شود بخشی از ساختمان مسجد را به یک فست فودی اجاره داد تا با ترویج سبک تغذیه ناسالم، آمار بیماری ها را در جامعه بالا ببرد، سپس در همان
مسجد برای شفای بیماران دست به دعا برداشت؟!
آیا در این صورت طبق فرمایش امام رضا (علیه السّلام) خودمان را مسخره نکرده ایم؟
این در حالی است که همه متخصصان سلامت -چه از طیف سنّتی و چه از طیف مدرنشان- معتقدند که «فست فودها یکی از عوامل بروز سرطان هستند» و افتتاح هر مغازه فست فود را مساوی کاهش طول عمر و سطح سلامت مردم جامعه می دانند (3).
علماء دینی نیز در همین مساجد به ما آموخته اند که صِرف دعا کردن به زبان قال و حال کفایت نمی کند و شرط اصلی اجابت دعا، هماهنگی با زبان استعداد است.
لذا نمی توان به زبان قال، برای شفای بیماران دعا کرد و به زبان استعداد، سبک زندگی بیماری زا را ترویج کرد!، چرا که به تعبیر خواجه عبدالله انصاری: «دانسته به خرابات شدن رواست و ندانسته به مناجات رفتن خطاست ... طاووس را رنگ باید و رفتار عندلیب را آهنگ باید.»
پی نوشت ها:
1- مَن سَألَ اللهَ التَّوفیقَ وَ لَم یَجتَهِد، فَقَدِ استَهزَءَ بِنَفسِهِ/ مسند الامام الرضا علیه السلام، ج 1، ص 283
2- سبک زندگی بیماری زا، ره آورد نظام منقطع از وحیِ استعماری+صوت
3- غذاهای سرطان زا، بلای جان مردم+صوت
لینک در کانال تلگرامی کشکول سلامت
سلامت و سبک زندگی/10
به بهانه «هفته تربیت بدنی و ورزش»
تعیین نمادین روز یا هفته ای از سال تحت عناوین مختلف به این معنی است که آن عنوان و حقیقت مورد غفلت واقع شده است.
در میان روزها و هفته های پرشمار نمادینی که در مهرماه تعیین شده، 26 مهر ماه به عنوان «روز تربیت بدنی و ورزش» و از این روز تا دوم آبان ماه نیز هفته ای به همین عنوان نامگذاری شده است.
برای تحقّق اهداف این نامگذاری ها معمولاً سراغ اقشار مختلفی می روند و من قصد دارم در اینجا به سبک زندگی قشر کارمند و تأثیر آن در تحقّق یا عدم تحقّق این اهداف بپردازم.
برخی سازمان ها اهمیّت فراوانی برای ورزش کارکنان قائل هستند؛ در این سازمان ها طبق «آیین نامه توسعه و تعمیم ورزش کارکنان»، «کمیته امور ورزشی» متشکل از افراد صاحب نظر و علاقمند به امور ورزش به ریاست معاون اداری و پشتیبانی دستگاه مربوط تشکیل می شود و بودجه قابل توجهی هم برای توسعه و ترویج کارکنان اختصاص می دهند.
گرچه در ماده 12 این آیین نامه تصریح شده است «زمان انجام فعالیت های ورزشی کارمندان دولت خارج از ساعات اداری است» اما در ادامه آمده است:«در مواقع لزوم و حسب نظر مدیر بلافصل، استفاده از مأ‌موریت اداری برای شرکت در تمرینات یا مسابقات ورزشی حداکثر تا 4 ساعت در هفته مجاز است.»
امّا سازمان هایی که به نقش ورزش در تأمین سلامت جسم و روان کارکنانشان و در نهایت تأثیر آن در افزایش بازدهی و روحیه و انگیزه کاری واقف هستند، آن 4 ساعت را مختص به اعضاء تیم های رسمی ورزشی و شرکت کنندگان در رقابت ها و مسابقات ورزشی نمی دانند و به منظور افزایش سطح سلامت جسم و روان کارمندانشان، مجوّز می دهند تا هر کارمندی به مدت 4 ساعت در هفته - چه در ساعات اداری و چه به عنوان اضافه کاری- به فعالیّت های ورزشی بپردازند(1).
و برخی سازمان ها نیز متأسفانه نه تنها بودجه و بسته های حمایتی خاصی را برای تشویق کارکنانشان در نظر نمی گیرند، بلکه وقتی می بینند برخی کارکنان در بخش محدودی از ساعات اضافه کاری شان بدون ثبت کارت خروج از امکانات ورزشی سازمان بهره می برند، بخشنامه صادر می کنند که «انجام فعالیت ورزشی به عنوان اضافه کاری، وجاهت قانونی ندارد»!
و چندی بعد نیز این «دلواپسانِ بیت المال» برای محکم کاری بیشتر، فردی را در اماکن ورزشی اجیر می کنند تا اسامی کارمندان مراجعه کننده را ثبت و به کارگزینی ارسال کنند تا سر ماه به ازای هر جلسه استفاده از امکانات ورزشی سازمان، یک ساعت و نیم از اضافه کاری آن ها کسر شود! (2) ادامه مطلب...
سلامت و سبک زندگی/9
لیوانِ همراه به جای یک بار مصرف/2
دوم اردیبهشت به عنوان روز زمین پاک نامگذاری شده است تا در نگاه مان نسبت به زمین تجدید نظر کنیم و هر کجا از سبک زندگی مان به این کره خاکی آسیب می رساند، آن را اصلاح کنیم.
پیشتر به لزوم اصلاح الگوی مصرف به منظور کاهش تولید زباله اشاره کردیم و برای فرهنگ سازی در جهت کاهش استفاده بی رویه از لیوان های یک بار مصرف، پیشنهادِ به همراه داشتنِ لیوانِ شخصی را مطرح نمودیم(1) چرا که یکی از مهم ترین اقدامات اصلاحی در جهت حفاظت از محیط زیست، تلاش در جهت کاهش تولید زباله (به خصوص زباله های پلاستیکی که تجزیه آن در طبیعت تا چند صد سال به طول می انجامد) می باشد.
لذا در کنار آبخوری ها اطلاعیه ای را برای ترغیبِ افراد به استفاده از لیوانِ شخصی، طراحی و نصب کردیم.
امّا متأسفانه برخی به بهانه های گوناگون همچنان خواستار قرار دادن لیوان های یک بار مصرف در کنار آبسردکن ها هستند و آخرین مورد از این دست اعتراض ها روز دوم اردیبهشت - که اتفاقاً مصادف با «روز زمین پاک» بود- در یک کانال منتسب به جمعی از دانشجویان مطرح شد که در واکنش به اطلاعیه ی توزیع شیر و ترویج تغذیه سالم در هفته سلامت، اعتراض داشتند که به جای این کارها لیوانِ یک بار مصرف کنار آبسردکن ها بگذارید!
امّا شما که خود را طالب اصلاح می دانید، نمی خواهید با اصلاح الگوی مصرف، سلامت جامعه و صیانت از محیط زیست را تضمین کنید؟
به راستی این همه که گوشی های خفن داخل جیب ها و انواع ابزارآلات باکلاس داخل کیف ها و کوله پشتی ها چپانده می شود، جایی برای یک لیوانِ سبکِ کم حجم وجود ندارد؟
حتماً باید لیوانی را که ابر و باد و مه و خورشید در کار شدند تا ساخته شده، یک بار مصرف کرد و آن را دور انداخت تا دوباره ابر و باد و مه خورشید فلک به جای اینکه نانی به کفمان بدهند، سال ها (و اگر پلاستیک باشد که قرن ها) انرژی خود را صرف تجزیه آن کنند؟ (2)
فرانسوی ها این را فهمیده اند و بنا دارند که تا سال 2020 به طور کلی استفاده از ظروف یک بار مصرف را ممنوع کنند، ما که این همه قائل به پرهیز از اسراف و تبذیر هستیم، نمی خواهیم الگوی مصرف غلط مان را اصلاح کنیم؟
پی نوشت ها:
1-لیوانِ همراه به جای یک بار مصرف+پوستر
2- قانون آنتروپی: هر وقت انرژی از حالتی به حالت دیگر تبدیل شود باید جریمه ای پرداخت گردد؛ آن جریمه عبارت است از کم شدن مقداری از انرژی قابل استفاده برای انجام دادن کاری در آینده ... یعنی افزایش آنتروپی به معنی کاهش انرژی قابل استفاده است./ جهان در سراشیبی سقوط/ ترجمه دکتر محمود بهزاد/ صفحه 53
سلامت و سبک زندگی/8
در حین رانندگی به رادیو معارف گوش می کردم؛ گزارشی بود درباره مشهد و زائران امام رضا(علیه السّلام): دریافت فایل صوتی
ظاهراً خبرنگار فقط سراغ کسانی رفته بود که کنار پنجره فولاد در پی شفای بیمار خود بودند.
یکی برای شفای کودک دو ساله اش که بیمار قلبی داشت آمده بود و می گفت پزشک گفته باید عمل شود ولی من عمل نمی کنم، اگر امام رضا شفا داد، داد وگرنه من عملش نمی کنم.
دیگری می گفت فرزندش هنگام زایمان، اکسیژن به مغزش نرسیده و دچار مشکل شده.
آن یکی دخترش سرطان خون داشت و ...
اینکه افرادی از شفای بیمار خود ناامید می شوند و به ائمه اطهار(علیهم السّلام) متوسّل می شوند، مذمّتی ندارد ولی اینکه همه کارکرد امامان را در شفای بیماری های صعب العلاج خلاصه کنیم، قطعاً یک کج سلیقگی و جفای بزرگ در حق فرهنگ شیعه است. ادامه مطلب...
لیوانِ همراه داشته باشیم
لیوان، همراه داشته باشیم
سلامت و سبک زندگی/6
لیوانِ همراه به جای یک بار مصرف/1
یکی دیگر از آسیب های سبک زندگی ما در سال های اخیر، رواج استفاده بی رویه از ظروف یک بار مصرف است.
ممکن است گفته شود شستشوی حجم بالایی از ظروف در پذیرایی ها موجب مشقت و اتلاف وقت می شود.
اما بر فرض که این توجیه قابل قبول باشد، به نظر نمی رسد قرار دادن لیوان های یک بار مصرف در کنار آبخوری ها برای یک آب خوردن ساده توجیه منطقی داشته باشد.
در یکی از دانشگاه ها مرتب با این اعتراض مواجه بودیم که چرا کنار آبسردکن ها لیوان یک بار مصرف قرار داده نشده؛ لذا در یک اقدام عملی ساده به منظور فرهنگ سازی در زمینه جلوگیری از مصرف بی رویه لیوان های یک بار مصرف، اقدام به انتشار یک پیام بهداشتی با مضمون ترغیب افراد برای به همراه داشتن لیوان شخصی نمودیم.
در این پوستر -که روی بدنه اکثر آبسردکن های دانشگاه نصب شده است- «به همراه داشتن لیوان شخصی» عاملی در جهت کاهش تولید زباله و حفاظت از محیط زیست عنوان شده و زباله های پلاستیکی نیز تهدیدی برای محیط زیست تلقّی شده است (چرا که تجزیه آن ها در طبیعت دست کم به 500 سال زمان نیاز دارد):
اگر به فکر «آسیب شناسی سبک زندگی» هستیم باید بدانیم استفاده بی رویه از ظروف یک بار مصرف ناشی از روحیه راحت طلبی و تقلید ناروا از فرهنگ بیگانه است و این موارد در واقع آسیب های سبک زندگی ماست.
اگر در پی «اصلاح الگوی مصرف» هستیم باید بدانیم ضرورت اصلاح الگوی مصرف ایجاب می کند در این زمینه بازنگری کنیم و تردید را کنار بگذاریم؛ چرا که ما باید با توجه به آموزه های قرآنی و اسلامی در زمینه پرهیز از اسراف و حفظ محیط زیست، بیشتر از بیگانگان در این باره دغدغه داشته باشیم.
این در حالی است که بر اساس تصویب لایحه ای جدید در دولت فرانسه، استفاده از ظروف پلاستیکی در این کشور به تدریج تا سال 2020 میلادی ممنوع خواهد شد و تولید کنندگان ظروف یک بار مصرف باید در ساخت این نوع ظروف از مواد بیولوژی تجزیه پذیر استفاده کنند.
و اگر به دنبال اقدام و عمل در زمینه «اقتصاد مقاومتی» هسیم باید بدانیم اساسی ترین و ساده ترین شرط تحقّق این شعار در زمینه مدیریت مواد زائد جامد، «کاهش تولید زباله» است و ترویج استفاده از لیوان شخصی- که تهیه انواع سبک و کم حجم آن نیز امکان پذیر است- را می توان اقدامی در این جهت ارزیابی نمود.
و در نهایت در صورت ضرورت استفاده از لیوان های یک بار مصرف نیز لازم است به منظور حفاظت از محیط زیست و احترام به قانون، از انواع بیوپلیمر گیاهی(بر پایه نشاسته ذرت) استفاده شود.
قابل ذکر است طبق مصوبه کمیسیون فرهنگی هیأت دولت در سال 1389، کلیه دستگاه های دولتی ملزم به جایگزینی ظروف یک بار مصرف بر پایه گیاهی(زیست تجزیه پذیر) به جای انواع پلیمری(پلاستیکی) شده اند که این امر به خصوص در موارد استفاده از آب جوش و مواد غذایی داغ به جهت ورود منومرهای سرطانزا به بدن افراد و تهدید سلامتی آنان، حائز اهمیت بیشتری است.
سلامت و سبک زندگی/5
یکی از آسیب های سبک زندگی ما «سهل انگاری» در انجام امور و از آن بدتر، توجیه این سهل انگاری با نقاب تقدّسات است؛ یعنی یک نفر هم که در خصوص لزوم پرهیز از سهل انگاری برای پیشگیری از حوادث تذکر می دهد، سریع پشت سر مقدّسات مخفی می شویم.
در یکی از ماه های محرّم تصویری از داربست های نصب شده در کوچه مان را در یکی از شبکه های اجتماعی محلی قرار دادم و هشدار دادم پایه داربستی که وسط خیابان قرار داده شده به دلیل اینکه شب ها معمولاً چراغی روشن نیست و هیچ علامت شبرنگی هم وجود ندارد می تواند خطرساز باشد و باعث برخورد وسایل نقلیه با آن و ریزش کل داربست ها شود:
اما یکی از دوستان در پاسخ چنین تصویری فرستاد: ادامه مطلب...
سلامت و سبک زندگی/
4
ماه محرم که می شود این پیام در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود که «باور کنید رفتگر از یاران یزید نیست»
اما بر فرض اگر رفتگری یار یزید باشد با توجه به نکات ذیل آیا ما حق داریم با او رفتار غیرانسانی کنیم و با زیاد کردن زحمتش، وی را مورد آزار و اذیت قرا دهیم؟:
1-ما پیرو کسانی هستیم که در وصفشان آمده است: «عَادَتُکُمُ الْإِحْسَانُ وَ سَجِیَّتُکُمُ الْکَرَمُ»(1)
بنابراین حتی اگر رفتگر یار یزید باشد عادت به احسان و رفتار کریمانه، آشغال ریختن روی زمین را برنمی تابد.
2-در منزل «ذوحسم» که امام و یارانش فرود آمدند، لشکر حر بن یزید ریاحی با هزار سوار رسید. ابن زیاد فرمان داده بود امام حسین(علیه السلام) را هرکجا دیدند محاصره کرده و از رفتن وی به کوفه جلوگیری کنند.
امام حسین(علیه السلام) که حر و لشکریانش را تشنه یافت. ابتدا دستور داد او و افرادش و حتی اسبهایشان را سیراب کنند و پس از آن به «علی بن طمان محاربی» که از دشمنان بود و تازه از راه رسیده بود و از همه تشنه تر بود آب داد امام او را کمک کرد تا آب نوشید زیرا از شدت تشنگی نمی توانست از لب مشک آب بنوشد. (2)
بنابراین ما اگر پیرو ایشان هستیم حق نداریم حتی با دشمن رفتار غیرانسانی داشته باشیم.
3- حضرت علی(علیه السلام) در آخرین ساعات زندگی، به مدارا با ابن ملجم وصیت کرد و فرمود: «او را طعام و آب بده و دست و پای او را در زنجیر مکن، و با او رفق و مدارا کن؛ چون من از دنیا بروم او را به یک ضربت قصاص کن و جسد او را به آتش مسوزان و او را مثله مکن ... که حضرت رسول اکرم فرمود که "زنهار مثله مکنید اگر چه سگ درنده باشد"، و اگر شفا یابم من سزاوارترم به آن که او را عفو کنم زیرا که ما اهل‌بیت کرم و عفو و رحمتیم ...»(3)
4- شش ماه بعد آزادی جنوب لبنان همراه یک اردوی دانشجویی بازدیدی داشتیم از زندان خیام؛ یکی از رفتارهای غیرانسانی صهیونیست ها که راهنمای لبنانی در آنجا تعریف می کرد عبارت از این بود که زندانیان را مجبور می کردند با زبانشان کف محوطه زندان را تمیز کنند!
باید بدانیم که برائت از دشمنان ایجاب می کند از رفتار آنان نیز مبرّا باشیم و یاران دشمن را مورد تحقیر قرار ندهیم.
5-روزی در گوشه ای از پیاده رو مقابل یک منزل مشغول خوردن هندوانه شدیم و به طور طبیعی آب و دانه های آن روی زمین می ریخت؛ اما وقتی می خواستیم برویم شهید ضابطی زنگ در آن منزل را زد و آب و جارو خواست و با دقت و وسواس به گونه ای که گویا مقابل منزل خودش را تمیز می کند، آنجا را نظافت کرد.(4)
بنابراین اگر حسرت می خوریم که ای کاش با شهداء بودیم، باید بدانیم که الگو قرار دادن آنان در رفتار و سبک زندگی متأثر از ایمان دینی و اعتقادات مذهبی واجب تر از آرزوی همراهی آنان در جهاد نظامی است.
پی نوشت ها:
1- زیارت جامعه کبیره
2- مقتل الحسین، ص 218
3- تاریخ 14 معصوم، ص 346- 340
4- وقتی آب هندوانه حقّ النّاس می شود
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
فهرست موضوعی یادداشت ها
بایگانی
اشتراک
