این روزها به بهانه فرمایشات اخیر آیت الله جوادی آملی در دیدار یکی از منتخبین مجلس دهم با ایشان، بحث از واژه "دیوث سیاسی" است.

من هم میخواهم بروم سراغ طرح و تحلیل واژه "دیوث بهداشتی"

واژه «دیّوث» به فرد بی غیرت اطلاق می شود که از ناموس خود دفاع نمی کند و اجازه نفوذ بیگانه را به حریم خود می دهد، بنابراین «دیّوث بهداشتی» کسی است که غیرت حفاظت از سلامت، ایمنی و محیط زیست را ندارد.

اما اجازه نفوذ عوامل بیماری زا و خطرزا را دادن، نتیجه و ثمره کار «دیوث های بهداشتی» است؛ ما ابتدا باید به شناسایی این گروه از افراد بپردازیم.

1-  گروهی از «دیوث های بهداشتی» کسانی هستند که در برابر اخطارها و تذکرات بهداشتی سعی می کنند از نفوذ خود و اطرافیانشان برای دور زدن قانون استفاده کنند

وقتی در یکی از شهرهای اطراف تهران طرح می گذراندم، به این مُدل از آدم ها زیاد برخورد کردم و آن ها را تا حد مقدور از دم تیغ قانون گذراندم؛ از مغازه داری که برادرش عضو شورای شهر بود گرفته تا کسی که پدرش رییس شورای شهر بود و حتی کسی که خواهرش همکار خودمان در مرکز بهداشت بود و...

2-  گروهی دیگر از این افراد کسانی هستند که سلامت، ایمنی و محیط زیست را با اقداماتشان در معرض مخاطره قرار می دهند و وقتی به آن ها تذکر داده می شود، به جای پذیرش و سعی در اصلاح اشتباه خود، پشت نقاب مقدّسات و انواع توجیهات مذهبی مخفی می شوند.

3-  انواع «دیوث های بهداشتی» در حوزه سلامت مواد غذایی و آشامیدنی و ... را هم که مستحضرید چه کسانی هستند:

کسانی که آبلیموی بدون لیمو تولید می کنند
کسانی که آب لوله کشی را داخل بطری می کنند و به نام آب معدنی می فروشند
کسانی که به انواع تقلبات مواد غذایی روی می آورند
کسانی که بی جهت مردم را نسبت به سلامت برخی مواد غذایی و آب آشامیدنی بی اعتماد می کنند تا جنس و تجهیزات خود(نظیر دستگاه تصفیه آب) را بفروشند
کسانی که انواع شایعات و خبرهای جعلی مرتبط با حوزه سلامت و بهداشت را منتشر می کنند.
...

4-  اما «دیّوث بهداشتی» در حوزه حاکمیتی و تصمیم گیری هم داریم؛ یعنی کسانی که در جایگاه تصمیم گیری برای اداره کشور، منطقه، شهر و یا محلّه، درمان را بر بهداشت مقدّم می دارند.
هنر این عده خلاصه می شود به صرف هزینه و خرید امکانات و تجهیزات برای درمان مبتلایان و گرفتاران، و سعی نمی کنند با استعانت از علم و تجربه متخصصان امر، تدبیری بیاندیشند تا کسی از ابتدا بیمار و گرفتار نشود و لذا سعی نمی کنند با قدری سرمایه گذاری در امر پیشگیری، هزینه های هنگفت درمان و مراقبت را کاهش دهند.

یک رودخانه ای را در نظر بگیرید که به دلیل برخورداری از یک موقعیت خطرساز موجب بروز حادثه و غرق شدن مردم می شود، اما آن فرد مسؤول تصمیم گیر بی توجه، به جای صرف هزینه ای اندک برای رفع و اصلاح و مرمّت آن موقعیت حادثه خیز، همه همّ و غم خود را صرف به کارگیری نیرو و امکانات برای نجات افراد گرفتار و حادثه دیده می کند.

5- دیّوث در حوزه درمان نیز داریم. کسانی که دغدغه و ملاکشان برای رسیدگی و درمان بیماران، پول است و پول است و پول، و دیگر هیچ! لذا در این راستا به بهانه واقعی نبودن تعرفه ها انواع زیرمیزی و رومیزی را توجیه کرده و عادی و حق خود تلقّی می کنند

إن شاءالله در آینده در قالب سلسله مباحث «سلامت و سبک زندگی» به آسیب شناسی در این زمینه (به خصوص دو مورد اول) با بیان مصادیق خواهم پرداخت.