چگونه باید از مراکز درمانی در زمان جنگ محافظت شود؟

همایون سلحشور فرد، کارشناس ارشد آموزش بهداشت و ارتقای سلامت

شاید به خاطر داشته باشید که در سال 2003 آمریکا به بهانه نابودی سلاح های کشتار جمعی شیمیایی و بیولوژیک، به کشور عراق حمله کرد و پس از 20 سال اشغالگری و کشتار هزاران انسان بی گناه که قریب 40 در صد آن ها را زنان و کودکان تشکیل می دادند، روشن شد که در زمان حمله آمریکا اصولاً هیچ سلاح کشتار جمعی در عراق نبوده است.

در جریان حمله ددمنشانه رژیم اشغالگر صهیونیستی به نوار غزه، مرتب از زبان سردمداران این رژیم می شنیدیم که می گفتند نیروهای حماس در مدارس و بیمارستان ها پناه گرفته اند و مقرهای نظامی خود را در زیرزمین این مراکز آموزشی و درمانی برپا کرده اند و همین ادعا را بهانه ای برای کشتار فجیع هزاران تن از مردم مظلوم فلسطین، از جمله زنان و کودکان و بیماران بی دفاع قرار دادند. اما وقتی به بیمارستان شفا هجوم آوردند و آن را به محاصره کامل درآورده و تانک های خود را در اطراف آن مستقر کردند و همه جا از جمله زیرزمین این بیمارستان را مورد بازرسی قرار دادند، هیچ نشانه ای از حضور نظامیان گروه های مقاومت در آنجا نیافتند و در عین حال باز هم دست از شرارت و تیراندازی به سمت کادر درمان و اذیت و آزار بیماران برنداشتند و حتی با قطع برق بیمارستان، کودکان نارسی را که در داخل دستگاه قرار داشتند، در معرض خطر مرگ قرار دادند و دست آخر، رئیس بیمارستان را نیز بازداشت کردند.

حال جای این سؤال مطرح می شود که اصلاً چرا نباید نیروهای مدافع نظامی در مراکز درمانی حضور داشته باشند؟ من وقتی خودم را جای آن بیماران بی دفاع مورد اذیت و آزار قرار گرفته قرار می دهم، می پرسم پس این مردان و جوانان غیور و شجاع ما کجا هستند که از امنیت جانی و آرامش روانی این همه بیمار رنجور در برابر این همه ددمنشی و وحشی گری دفاع کنند؟ و شکی نیست که اصولاً گروه های مقاومت فلسطینی در برابر این قبیل سؤالات از سوی مادران و فرزندان و عزیزان خود شکل گرفته است.

یادم هست حدود 20 سال پیش مرحوم دکتر علیرضا نوری، نماینده وقت مجلس شورای اسلامی به دعوت یکی از تشکل های دانشجویی به دانشگاه علوم پزشکی ایران آمده بود و ضمن سخنانش خاطره ای از حضور نمایندگان صلیب سرخ در کشورمان نقل کرد که وقتی برای بازدید یکی از مراکز هلال‌احمر آمده بودند، برایشان جای ابهام و سؤال بود که چرا نماد سلاح (اشاره به آرم سپاه پاسداران روی تابلوی پایگاه بسیج) در این مرکز درمانی به چشم می خورد.

لذا توصیه می کنم هم اکنون تصاویر و فیلم‌های حمله این روزهای اخیر صهیونیست‌ها به مراکز درمانی شهر غزه، به خصوص بیمارستان شفا را ذخیره کنید تا اگر باز افرادی از داخل یا نهادهای بین المللی چنین ایرادی را مطرح کردند، برایشان استدلال کنید که چرا باید در مراکز درمانی، پایگاه مقاومت و نهاد دفاع نظامی وجود داشته باشد. وقتی ما چنین دشمنان خبیثی داریم که هیچ قاعده انسانی را به رسمیت نمی شناسند و به هیچ معاهده بین المللی پایبند نیستند و حتی به کودکان نارس داخل دستگاه در بیمارستان‌ها رحم نمی‌کنند، چرا نباید برای دفاع از آرامش و امنیت بیماران در مراکز درمانی، مقر نظامی وجود داشته باشد؟

پس اگر دفعات بعد در جریان این قبیل درگیری ها دیدید و شنیدید که واقعاً نیروهای دفاع نظامی در بیمارستان‌ها حضور دارند، به آن‌ها حق بدهید که باید از بیمارستان‌ها در برابر حمله چنین دشمنان شروری، محافظت کنند و دیگر نباید از جنجال و پروپاگاندای دشمنان بابت استقرار پایگاه دفاع نظامی در بیمارستان ها خجالت کشید.

اگر به معلمان در مدارس فلوریدا مجوز حمل سلاح داده می شود که بتوانند از جان خود در برابر شرارت های برخی دانش آموزان دفاع کنند، چرا کادر درمان در بیمارستان های فلسطین نباید در برابر شرارت های رژیم صهیونیستی چاره ای بیاندیشند؟

البته شاید تأثیری که غیرمسلح بودن بیمارستان و کادر درمان در نشان دادن سبعیت دشمنان و مظلومیت مردم ستم دیده به جهانیان دارد، ارزش این را داشته باشد که تلفات و مصیبت های حاصل را به جان خرید، اما با ادبیات و استدلال های عادی و جاری، الزاماً فراهم بودن امکان دفاع از بیمارستان ها و کادر درمان، نمی توانند امری ناپسند باشد.