حوصلم سر رفته، نه کاری، نه دانشگاهی، بیرونم که حال نمیده، ای خداااااا

این جملات کوتاه از استوری یک دانشجوی جوان 20 ساله‌ در اینستاگرام، بخش کوچکی از شیوع افسردگی ناشی از کاهش مراودات اجتماعی در این ایام را نشان می‌دهد.

این پدیده، نوک کوه یخی است که در اپیدمیولوژی بیماری‌ها از آن یاد می‌شود.

قسمت اعظم و پائین‌تر این کوه در زیر آب پنهان است و می تواند شامل میان‌سالان و سالمندانی باشد که کمتر احساسات خود را بروز می دهند.

لذا باید پرسید که آیا برنامه‌ و تدابیری برای پیشگیری از بروز اختلالات روحی و روانی‌ ناشی از تبعات شیوع ویروس کرونا برای اقشار مختلف جامعه وجود دارد؟

برای پیشگیری از شیوع ویروس کرونا دستور به کاهش و حتی حذف مراودات اجتماعی می‌دهیم غافل از اینکه روح و روان مردم را گرفتار ویروسی بدتر از کرونا می‌کنیم.

پزشک متخصصی را در تلویزیون دیدم که به مردم توصیه می کرد «حتی برای تبریک عید نوروز هم به دیدن پدران و مادرانتان نروید؛ با واتساپ تماس تصویری بگیرید و عید را به آن ها تبریک بگویید.»!

آیا می خواهیم اگر سالمندی از ویروس کرونا جان سالم به در برد، از افسردگی دق مرگ شود؟!

همیشه لازم نیست صورت مسأله را پاک کنیم، بلکه گاهی لازم است راهکار ارائه دهیم و مردم را رهنمایی کنیم تا ضمن انجام فعالیت ناگزیری که دارند چه آدابی را رعایت کنند تا از انتقال ویروس و سرایت بیماری به دیگران جلوگیری کنند.

همه تبعات کرونا را خلاصه در عوارض جسمی افراد مبتلا نکنیم و فقط کادر درمان و پزشکی را درگیر و مسؤول ندانیم.

برای مقابله با شیوع ویروس افسردگی هم باید فکری کرد و چاره اندیشید.

باید مراقب بود توصیه های بهداشتی ما به گونه ای نباشد که اقشار مختلف جامعه را دچار اختلال وسواس کند.

کاری نکنیم که پس از ریشه کن شدن ویروس کرونا، به تدریج گرفتار تبعات جانبی آن شویم؛ از همین حالا باید برای دوران پساکرونایی تدبیری اتّخاذ کرد و چاره اندیشید.

امروز همه جامعه درگیر تبعات جسمی، روحی، روانی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، امنیتی و ... از سوی این  ویروس منحوس هستند و به تبع آن همه متخصصان حوزه‌های مختلف و همه تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران بخش‌های مختلف جامعه و حکومت هم باید برای همه این تبعات چاره‌اندیشی کنند.

لینک در هفته نامه سلامت